بسم الله الرحمن الرحیم

اشک باید راز دار باشد؛

«توصیه های رهبر معظم انقلاب برای عزاداران، مداحان و مبلغان حسینی»3

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته

(از اینکه امانتداری می کنید و هنگام استفاده از این مطالب لینک دوستان را میدهید تشکر می کنیم)؛

موتور انقلاب ما

«حضرت یک سخنرانی کردند. در آن سخنرانی گفتند (ایها الناس) ای مردم! یعنی ای مردمی که با من همراهید و می خواهید بفهمید که ماهیت حرکت ما چیست! و ای مردمی که امروز به صورت دشمنان ما در مقابل ما قرار گرفتید! وای بی تفاوتهایی که خبر قیام حسین به شما خواهد رسید و نمی دانید که پسر پیغمبر چرا قیام کرد! و ای کسانی که در تاریخ مایلید احکام اسلام را و احکام و شرایع الهی را بدانید و نمی دانید ما چرا قیام کردیم! بدانید (ایها الناس ان رسول الله قال من رَئا سلطاناً جائزاً مستحلاً لحرم الله ناکثاً لعهد الله...) این حرف پیغمبر است. یعنی من از خودم، حرف نمی زنم. من نظر و سلیقه شخصی ام را نمی گویم، این همان حکمی است که پیغمبر گفته، من دارم عمل می کنم آن حکم را. آن حکم این است؛ که هر گاه دیدید در رأس جامعه آن کسی قرار گرفته است که جور و ظلم به مردم می کند؛ یک قدرت ظالم و ستمگر است که در میان مردم با ظلم، با دشمنی، با کینه، با بد دلیِ نسبت مردم رفتار می کند، یعنی محبت مردم در دلش نیست، مصالح خودش برایش مهم است، وقتی یک چنین چیزی دیدید، هر کسی ببیند یک چنین وضعی را و در مقابل این وضع مقاومت نکند، قیام نکند و اظهار وجود نکند، همان سرنوشتی که در قیامت آن ظالم دارد، حق است بر خدا که آن سرنوشت را به این آدم ساکت هم بدهد. این همان موتوری بود که انقلاب ما را حرکت داد.»6

حقیقت نابود می شد

امام حسین علیه السلام می دانست که اگر این حرکت را نکند، این امضای او، این سکوت او، این سکون او، چه بر سر اسلام خواهد آورد. وقتی قدرتی همه امکانات جوامع و یا یک جامعه را در اختیار دارد و راه طغیان پیش می گیرد و جلو می رود، اگر مردان و داعیه داران حق در مقابل او اظهار وجود نکنند و حرکت او را تخطئه نکنند، با این عمل، کار او را امضاء کرده اند؛ یعنی ظلم به امضای اهل حق می رسد، بدون این که خودشان خواسته باشند. این گناهی بود که آن روز بزرگان و آقا زادگان بنی هاشم و فرزندان سردمداران بزرگ صدر اسلام مرتکب شدند. امام حسین علیه السلام این را بر نمی تافت؛ لذا قیام کرد.

نقل شده است بعد از آن که امام سجاد علیه السلام پس از حادثه عاشورا به مدینه برگشت، یک نفر خدمت ایشان آمد و عرض کرد: یابن رسول الله، دیدید رفتید چه شد! راست هم می گفت؛ این کاروان در حالی رفته بود که حسین بن علی علیه السلام، خورشید درخشان اهل بیت، فرزند پیغمبر و عزیز دل رسول الله، در رأس و میان آنها بود؛ جوانان برجسته و زبده و نامدار بنی هاشم، همه با این کاروان رفته بودند؛ حالا این کاروان برگشته و فقط یک مرد -امام سجاد علیه السلام- امام در جواب آن شخص فرمود:(فکر کن اگر نمی رفتیم، چه می شد!) بله اگر نمی رفتند، جسمها زنده می ماند اما حقیقت نابود می شد، روح ذوب می شد، وجدانها پایمال می شد، خِرد و منطق در طول تاریخ محکوم می شد و حتی نام اسلام هم نمی ماند.»8

هنرِ بزرگ، شناختن صحنه

در عاشورای حسینی نقشه دست بعضی از دوستان بود و دست بعضی ها هم نبود. دشمنان که دشمن بودند. اما در بین جمع دوستان، یک عده نقشه دستشان بود، حسین بن علی را در لحظه حساس دریافتند، یک عده بغل دست حسین هم نشسته بودند نقشه دستشان نبود، اشتباه کردند. کی می تواند بگوید عبدالله بن عباس و عبدالله بن جعفر از اسلام و خاندان پیغمبر نصیبی نداشتند؟ اینهایی که در دامان آل پیغمبر بزرگ شده بودند، اما نقشه عوضی دستشان بود. نمی دانستند آن سرزمینی که باید از آن دفاع بشود و آن نقطه ای که باید برایش فداکاری بشود، کجاست. نشستند در مدینه به امید این که چهار تا مسأله بگویند. اسلام مجسم را، قرآن ناطق را، حسین فاطمه (سلام الله علیها) را تنها گذاشتند. بعضی ها حتی تا توی کربلا آمدند، از حسین بن علی دفاع هم کردند اما آن آخرها که رسید، آمدند گفتند که یابن رسول الله ما تا جایی که می شد از تو دفاع کنیم دفاع کردیم، حالا هم اگر اجازه بدهی ما اسبمان توی خیمه حاضر است، سوار شویم و برویم. امام هم گفت بسم الله، بروید. خیلی ها بودند که آن وقتی که بنا شد از اصالتهای اسلام واجب ترین و ضروری ترین دفاع ها انجام بگیرد نشستند و دفاع نکردند! امروز هم در دنیا آن کسانی که دم از اسلام می زنند و نام اسلام می آورند و ادعای اسلام می کنند، خیلی هایشان نمی دانند اسلام کجاست و در چه صحنه ای باید از آن دفاع کرد. هنرِ بزرگ، شناختن صحنه است.»7

....................

پی نوشت:

7. 1364/7/2

8. 1380/12/27

........................................

در همین رابطه: